Fietsdag 4

We vertrekken op de fiets voor een tocht verder de bergen in op weg naar een project van Plan.
Ik voel me niet fit en heb geen zin om te fietsen maar omdat het de laatste dag is stap ik wel op.

De rit is pittig, veel losse stenen op de weg door de regen van de afgelopen dagen. Opspattend modder van eigen fiets en van die van voorgangers maakte het voor mij nog zwaarder.
Mijn maag draait en mijn benen zijn zwaar.

Tram, de vrouw van Vietnamese afkomst, kan het tempo van de snelle groep niet bijhouden vandaag. Ik besluit bij haar te blijven en in een rustiger tempo genieten we van de omgeving. Wat een prachtige natuur.

We moeten rechtsaf de weg wordt smaller. Het is me duidelijk dat we nu echt in de richting van het dorp in de bergen gaan.
Tram vertelt me al fietsend over de Vietnam oorlog die door de Vietnamezen heel begrijpelijk de Amerikaanse oorlog wordt genoemd. Ik ben onder de indruk van haar verhaal.

En al luisterend en pratend fietsen we de berg op. Haar verhaal leidt mij af van de misselijkheid die ik voel, de pijn in mijn lijf en het draaierige gevoel.
Bij een kleine stop sta ik even te praten met Fiona die de hele reis filmopnamen maakt.
Ik hoor haar zeggen dat we alweer 6 dagen van huis zijn en dat de tijd zo snel gaat.

En daar komen bij mij de tranen, in een keer snap ik waardoor ik me zo ziek voel. Ik heb de blijkbaar onvermijdelijke heimwee weer te pakken. Dat verklaart ook de tegenzin ten aanzien van het fietsen vandaag.
Want hoe kan ik dit nou niet leuk vinden. Een prachtig weggetje berg op met uitzicht op vele palmbomen.

We zijn weer op de fiets gestapt en fietsen nog steeds samen. Tram vertelt verder over het land. Ik luister en stel vragen. Ze houdt me zonder het waarschijnlijk zelf te beseffen op de been.

De weg wordt steiler en de anderen van de groep komen weer in zicht. Doordat er veel losse stenen liggen en de weg inmiddels echt steil is moeten we afstappen. Alles doet me letterlijk en figuurlijk pijn maar ik loop door, mijn fiets naar boven duwend.

Na de bocht zie ik bovenaan de anderen staan. Ze maken een foto bij een bord, ik kan nog niet lezen wat er op staat. Voel inmiddels mijn hele lijf trillen, tranen weet ik weg te slikken.
Ik zet door en weet de anderen te bereiken.

Dan lees ik het bord, 17% afdaling staat er en ik kijk de diepte in. Dit ga ik niet doen denk ik, kan nauwelijks meer op mijn benen staan en dan de afdaling in op zo’n gladde smalle weg.
Het besluit af te stappen zorgt voor veel tranen. Maar mijn lijf wil echt niet meer.

Het dorp ligt op 2 km afstand en ik mag plaats nemen in het kleine vrachtwagentje waar de fietsen mee worden vervoerd. We rijden naar beneden waar we 500 meter verderop de groep zien staan. De afdaling is gevaarlijk dus fietsen worden aan de kant gezet de tocht lopend voortgezet.

Als we bijna bij de groep zijn rijdt het vrachtwagentje ineens weer achteruit omhoog. Adriaan, de geluidsman, en ik snappen er helemaal niets van. We stappen uit. Hoe kom ik nu weer bij de groep? Een van de gidsen stopt naast me met zijn scooter. Ik en nog een dame van groep stappen bij hem achterop.

Met zijn drieën op de scooter de afdaling in is vele malen enger dan op de fiets merk ik. Ik hou me stevig vast aan de gids, ben bang dat ik de tengere man fijn knijp. Ik gil ik zijn oor: “I’m really scared, please slow down.”
Hij houdt even in om vervolgens gewoon weer gas te geven de berg op.
Eenmaal beneden kan ik er om lachen want we zijn veilig in het dorp aangekomen.

Mijn benen trillen nog steeds, of dit komt door de scooterrit of omdat ik me zo ziek voel weet ik niet. Maar ik word zo lief opgevangen door de groep dat ik het vertrouwen heb dat ik het allemaal wel ga redden vandaag.

Over hoe het op het Plan project was vandaag daar ga ik jullie in mijn volgende blog over vertellen. Ik moet eerst zelf even alle indrukken verwerken.